De federale onderhandelingen maken doorstart: welke sociaaleconomische plannen kunnen op tafel komen?

Om een werkzaamheidsgraad van 80% te bereiken, staat activering centraal: iedereen maximaal aan het werk met (bijkomende) activeringsmaatregelen. Langdurig zieken vormen daarbij een doelgroep waarop men blijvend en versterkt zou inzetten, met een doorgedreven re-integratie van (langdurig) arbeidsongeschikten waarbij alle betrokken actoren geresponsabiliseerd worden. De werkloosheidsuitkeringen zouden beperkt worden in de tijd, waarna werkzoekenden maximaal begeleid moeten worden naar een nieuwe passende job.   

De algemene doelstelling van de supernota was “werken meer doen lonen”. In navolging van de maatregelen in vorige regeringen moet werken meer opbrengen dan niet-werken. Wie werkt, moet meer verdienen dan wie niet werkt.  

Een fiscale hervorming en hervormingen in de sociale zekerheid (zoals in de werkloosheidsverzekering) zouden daarbij hand in hand gaan. Het valt niet uit te sluiten dat de voorgestelde fiscale hervorming van de lente 2023 deels wordt hernomen.  

Tegelijkertijd zou men ook sleutelen aan enkele extralegale voordelendoor de afschaffing van de eco-cheque ten voordele van een hogere waarde voor de maaltijdcheque en door aandelenopties minder interessant te maken.  

De supernota zou niet raken aan het centraal loonoverlegmodel waarbij de sociale partners mee aan het stuur zitten. Ook de automatische loonindexatie blijft in principe behouden, met die uitzondering dat bij een inflatie van meer dan 4 procent binnen één jaar de automatische indexering enkel netto doorgevoerd zou worden.  

De plannen bouwen ook voort aan de vergroening van demobiliteit die onder de Vivaldi-regering is doorgevoerd. Zo wordt er gedacht aan het optrekken van de fietskilometervergoeding om verplaatsingen met de fiets verder aan te moedigen. Tankkaarten zouden dan weer zwaarder belast worden voor de niet-professionele verplaatsingen.  

Het arbeidsrecht zou ook gemoderniseerd worden. Zo zijn er plannen om flexibel(er) om te gaan met de gemiddelde arbeidsduur, het loslaten van het verbod op nachtarbeid en het behouden van de netto uitbetaalde vrijwillige overuren. 

Ook loopbaanmobiliteit zou een centrale plaats krijgen, door werknemers de mogelijkheid te geven eenmalig van job te veranderen met toekenning van een werkloosheidsuitkering en door werknemers tijdelijk te laten proeven van een andere job om nieuwe competenties op te doen of als opstap voor een re-integratie na ziekte.  

Om werkgevers de nodige extra handen te bieden willen de onderhandelaars deflexi-jobs verder uitbreiden en het jaarplafond voor niet-gepensioneerde flexi-jobbers (van 12.000 euro) afschaffen.  

Ook door hervormingen aan de toegelaten arbeid voor gepensioneerden en een voldoende hoog studentencontingent zouden ook deze groepen flexibel inzetbaar moeten zijn.   

Werknemers langer aan het werk houden maakt ook deel uit van de hervormingsagenda. Er zou gesleuteld worden aan de eindeloopbaanstelsels.  

Ook de wettelijke pensioenen zouden verder hervormd worden:  

• naast de pensioenbonus wordt ook een malus bestudeerd,  
• gewerkte periodes zouden zwaarder doorwegen in het pensioen dan de niet-gewerkte periodes,  
• de verschillende pensioenstelsels worden verder geharmoniseerd, met onder meer de uitfasering van enkele gunstige ambtenarenregelingen.